PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 192 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (²),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W komunikacie z dnia 11 grudnia 2019 r. zatytułowanym „Europejski Zielony Ład"
    (zwany dalej „Europejskim Zielonym Ładem") Komisja przedstawiła nową strategię
    na rzecz wzrostu. Ma ona na celu przekształcenie Unii w sprawiedliwe i prosperujące
    społeczeństwo żyjące w nowoczesnej, zasobooszczędnej i konkurencyjnej gospodarce,
    która najpóźniej w 2050 r. osiągnie zerowy poziom emisji netto (emisje po odliczeniu
    pochłaniania) gazów cieplarnianych (zwanych dalej „emisjami gazów cieplarnianych")
    i w ramach której wzrost gospodarczy będzie oddzielony od wykorzystania zasobów
    naturalnych. Celem Europejskiego Zielonego Ładu jest ochrona, zachowanie i poprawa
    kapitału naturalnego Unii oraz ochrona zdrowia i dobrostanu obywateli przed
    zagrożeniami i negatywnymi skutkami związanymi ze środowiskiem. Transformacja ta musi
    przebiegać zarazem w sprawiedliwy i sprzyjający włączeniu społecznemu sposób,
    tak by nie pozostawić nikogo samemu sobie. Komisja zapowiedziała też w komunikacie
    z dnia 12 maja 2021 r. zatytułowanym „Droga do zdrowej planety dla wszystkich – Plan
    działania UE na rzecz eliminacji zanieczyszczeń wody, powietrza i gleby", że będzie
    promować odpowiednie instrumenty i zachęty w celu lepszego wdrażania zasady
    „zanieczyszczający płaci", określonej w art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
    Europejskiej (TFUE), by w ten sposób ostatecznie wyeliminować „zanieczyszczanie
    za darmo" w celu maksymalizacji synergii między obniżaniem emisyjności a dążeniem
    do osiągnięcia zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń.

(2) Porozumienie paryskie (⁴), przyjęte w dniu 12 grudnia 2015 r. na mocy Ramowej
    konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC) (zwane dalej
    „porozumieniem paryskim"), weszło w życie w dniu 4 listopada 2016 r. Strony
    porozumienia paryskiego uzgodniły, że ograniczą wzrost średniej temperatury globalnej
    do poziomu znacznie niższego niż 2 °C powyżej poziomu przedindustrialnego oraz podejmą
    wysiłki mające na celu ograniczenie wzrostu temperatury do 1,5 °C powyżej poziomu
    przedindustrialnego. W pakcie klimatycznym z Glasgow przyjętym dnia 13 listopada
    2021 r. Konferencja Stron UNFCCC, służąca jako spotkanie Stron porozumienia
    paryskiego, uznała też, że ograniczenie wzrostu średniej temperatury globalnej
    do 1,5 °C powyżej poziomu przedindustrialnego znacząco zmniejszyłoby ryzyka związane
    ze zmianami klimatu i ich skutki, i zobowiązała się, że do końca 2022 r. wzmocni cele
    na rok 2030, aby wyrównać rozbieżności między ambicjami.

(3) Stawienie czoła wyzwaniom związanym z klimatem i środowiskiem oraz osiągnięcie celów
    porozumienia paryskiego stanowią sedno Europejskiego Zielonego Ładu. Znaczenie
    Europejskiego Zielonego Ładu jeszcze wzrosło w świetle bardzo dotkliwych skutków
    pandemii COVID-19 dla zdrowia i dobrobytu gospodarczego obywateli Unii.

(4) Unia zobowiązała się do ograniczenia do 2030 r. emisji netto gazów cieplarnianych
    w całej gospodarce Unii o co najmniej 55 % w porównaniu z poziomami z 1990 r.,
    co zostało określone w przedłożonym UNFCCC w imieniu Unii Europejskiej i jej państw
    członkowskich zgłoszeniu w sprawie aktualizacji ustalonego na poziomie krajowym wkładu
    Unii Europejskiej i jej państw członkowskich.

(5) Przyjmując rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1119 (⁵) ujęto
    w prawodawstwie cel osiągnięcia neutralności klimatycznej w całej gospodarce
    najpóźniej do 2050 r. W rozporządzeniu tym ustanowiono również wiążący wewnątrzunijny
    cel zakładający ograniczenie emisji netto gazów cieplarnianych (emisje po odliczeniu
    pochłaniania) do 2030 r. o co najmniej 55 % w porównaniu z poziomami z 1990 r.

(6) Raport specjalny Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) z 2018 r. na temat
    wpływu wzrostu globalnej temperatury o 1,5 °C w porównaniu z poziomem
    przedindustrialnym i związanych z nim globalnych scenariuszy emisji gazów
    cieplarnianych daje solidne podstawy naukowe do przeciwdziałania zmianom klimatu
    i wskazuje, że trzeba przyspieszyć działania dotyczące klimatu. W raporcie tym
    potwierdzono, że chcąc zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia ekstremalnych zdarzeń
    meteorologicznych trzeba pilnie zmniejszyć emisje gazów cieplarnianych, a zmianę
    klimatu ograniczyć do wzrostu globalnej temperatury o 1,5 °C. Ponadto jeśli
    nie zaczniemy szybko realizować scenariuszy łagodzenia zmiany klimatu pozwalających
    ograniczyć globalne ocieplenie do 1,5 °C powyżej poziomu przedindustrialnego, trzeba
    będzie zastosować znacznie droższe i bardziej złożone środki przystosowawcze,
    by uniknąć skutków wyższych poziomów globalnego ocieplenia. Grupa robocza I w swoim
    wkładzie do szóstego raportu oceny Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu
    zatytułowanym „Climate Change 2021: The Physical Science Basis" [Zmiana klimatu 2021:
    Podstawy fizyczne] przypomniała, że zmiana klimatu już teraz wpływa na wszystkie
    regiony na Ziemi, a w kolejnych dziesięcioleciach nasili się we wszystkich regionach.
    W raporcie tym podkreślono, że bez natychmiastowej, szybkiej i zakrojonej na szeroką
    skalę redukcji emisji gazów cieplarnianych ograniczenie ocieplenia do blisko 1,5 °C
    czy nawet 2 °C nie będzie możliwe.

(7) Unia realizuje ambitną politykę w dziedzinie działań na rzecz klimatu i przyjęła ramy
    prawne służące osiągnięciu celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r.
    Przepisy realizujące ten cel obejmują między innymi dyrektywę Parlamentu Europejskiego
    i Rady 2003/87/WE (⁶), w której ustanawia się system handlu uprawnieniami do emisji
    wewnątrz Unii („EU ETS") oraz określa się zharmonizowane zasady ustalania opłat
    za emisję gazów cieplarnianych na poziomie Unii w odniesieniu do energochłonnych
    sektorów i podsektorów, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842
    (⁷), w którym wprowadzono krajowe cele w zakresie ograniczenia emisji gazów
    cieplarnianych do 2030 r., oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
    2018/841 (⁸) zobowiązujące państwa członkowskie do kompensowania emisji gazów
    cieplarnianych z działalności związanej z użytkowaniem gruntów za pomocą pochłaniania
    tych gazów z atmosfery.

(8) Chociaż Unia znacznie zmniejszyła wewnętrzne emisje gazów cieplarnianych, rosną emisje
    wbudowane tych gazów związane z towarami przywożonymi, co podważa starania Unii
    o zmniejszenie jej globalnego śladu emisji gazów cieplarnianych. Unia ma obowiązek
    nadal odgrywać pierwszoplanową rolę w światowych działaniach na rzecz klimatu.

(9) Dopóki znaczna liczba międzynarodowych partnerów Unii w swojej polityce klimatycznej
    nie osiągnie tego samego poziomu ambicji, dopóty będzie istniało ryzyko ucieczki
    emisji. Do ucieczki emisji gazów cieplarnianych dochodzi, gdy z powodu kosztów
    związanych z polityką klimatyczną przedsiębiorstwa z niektórych sektorów lub
    podsektorów przenoszą produkcję do innych państw lub gdy produkty przywożone z innych
    państw zastępują równoważne produkty, których produkcja wiąże się z mniejszymi
    emisjami gazów cieplarnianych. Taka sytuacja może prowadzić do zwiększenia łącznych
    emisji na świecie i zaszkodzić redukcji emisji gazów cieplarnianych, której pilnie
    potrzebujemy, by utrzymać wzrost średniej temperatury globalnej na poziomie znacznie
    niższym niż 2 °C powyżej poziomu przedindustrialnego i dalej starać się ograniczyć
    wzrost temperatury do 1,5 °C powyżej poziomu przedindustrialnego. Ponieważ Unia
    zwiększa swoje ambicje klimatyczne, ryzyko ucieczki emisji może osłabić skuteczność
    unijnej polityki redukcji emisji.

(10) Inicjatywa dotycząca mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem
    emisji CO₂ (zwanego dalej „CBAM") należy do pakietu „Gotowi na 55". CBAM ma być
    kluczowym składnikiem unijnego zestawu narzędzi umożliwiających osiągnięcie celu
    neutralności klimatycznej Unii najpóźniej do 2050 r. zgodnie z porozumieniem paryskim
    przez zmniejszenie ryzyka ucieczki emisji gazów cieplarnianych wynikającego z wyższego
    poziomu ambicji klimatycznych Unii. Oczekuje się, że CBAM pomoże też wspierać
    obniżanie emisyjności w państwach trzecich.

(11) Dotychczasowe mechanizmy zmniejszania ryzyka ucieczki emisji w narażonych na nie
    sektorach lub podsektorach obejmują przejściowy przydział bezpłatnych uprawnień
    w ramach EU ETS oraz środki finansowe mające kompensować koszty pośrednie emisji
    spowodowane przeniesieniem kosztów emisji gazów cieplarnianych na ceny energii
    elektrycznej. Mechanizmy te określono odpowiednio w art. 10a ust. 6 i art. 10b
    dyrektywy 2003/87/WE. Bezpłatny przydział uprawnień w ramach EU ETS dla instalacji
    osiągających największą wydajność był instrumentem polityki mającym przeciwdziałać
    ryzyku ucieczki emisji w niektórych sektorach przemysłu. Jednak w porównaniu
    ze sprzedażą wszystkich uprawnień na aukcji taki przydział bezpłatnych uprawnień
    osłabia sygnał cenowy z systemu, a zatem negatywnie wpływa na zachęty do inwestowania
    w dalsze ograniczanie emisji gazów cieplarnianych.

(12) CBAM ma na celu zastąpić te dotychczasowe mechanizmy i zmniejszać ryzyko ucieczki
    emisji w inny sposób, wprowadzając równoważne opłaty emisyjne od produktów
    przywożonych i produktów wewnątrzunijnych. Aby zapewnić stopniowe zastąpienie obecnego
    systemu bezpłatnych uprawnień przez CBAM, mechanizm ten należy wprowadzać sukcesywnie,
    jednocześnie stopniowo wycofując bezpłatne uprawnienia w sektorach nim objętych.
    Połączone i przejściowe stosowanie przydzielanych bezpłatnie uprawnień w ramach EU ETS
    oraz CBAM w żadnym wypadku nie powinno spowodować korzystniejszego traktowania towarów
    unijnych w porównaniu z towarami przywożonymi na obszar celny Unii.

(13) Opłaty emisyjne rosną, a przedsiębiorstwa potrzebują długoterminowego oglądu
    sytuacji, przewidywalności i pewności prawa, by podejmować decyzje o inwestycjach
    w obniżanie emisyjności procesów przemysłowych. Dlatego aby udoskonalić ramy prawne
    przeciwdziałania ucieczce emisji, należy ustalić jasną ścieżkę stopniowego dalszego
    rozszerzania zakresu CBAM na produkty, sektory i podsektory zagrożone ucieczką emisji.

(14) Choć celem CBAM jest zapobieganie ryzyku ucieczki emisji, w niniejszym rozporządzeniu
    zachęca się również producentów z państw trzecich do stosowania technologii, które
    bardziej efektywnie ograniczają emisję gazów cieplarnianych, dzięki czemu powstawać
    będzie mniej emisji. Dlatego oczekuje się, że CBAM będzie skutecznie wspierać redukcję
    emisji gazów cieplarnianych w państwach trzecich.

(15) Jako instrument zapobiegający ucieczce emisji i zmniejszający emisje gazów
    cieplarnianych CBAM powinien zapewnić objęcie produktów przywożonych systemem
    regulacyjnym, w którym stosuje się takie same koszty emisji dwutlenku węgla jak te,
    które ponoszone są w EU ETS, czego skutkiem będzie zrównanie opłaty emisyjnej
    od produktów przywożonych i wewnątrzunijnych. CBAM jest środkiem ochrony klimatu,
    który powinien wspierać redukcję emisji gazów cieplarnianych na świecie i zapobiegać
    ryzyku ucieczki emisji, a jednocześnie zapewniać zgodność z przepisami Światowej
    Organizacji Handlu.

(16) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do towarów przywożonych na obszar
    celny Unii z państw trzecich, chyba że ich produkcja została już objęta systemem
    EU ETS w związku z jego stosowaniem do państw trzecich lub terytoriów trzecich bądź
    systemem wprowadzania opłat emisyjnych w pełni powiązanym z systemem EU ETS.

(17) Aby zapewnić stałe powiązanie przechodzenia na gospodarkę neutralną pod względem
    emisji dwutlenku węgla ze spójnością gospodarczą i społeczną, w przyszłym przeglądzie
    niniejszego rozporządzenia należy uwzględnić specyfikę i ograniczenia regionów
    najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 349 TFUE, a także państw wyspiarskich
    należących do obszaru celnego Unii, nie podważając przy tym integralności i spójności
    porządku prawnego Unii, w tym rynku wewnętrznego i wspólnych polityk.

(18) Aby zapobiec ryzyku ucieczki emisji w instalacjach przybrzeżnych, niniejsze
    rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do towarów – lub produktów przetworzonych
    z tych towarów w wyniku procedury uszlachetniania czynnego – przywożonych na sztuczną
    wyspę, stałą lub pływającą instalację lub inną strukturę na szelfie kontynentalnym lub
    w wyłącznej strefie ekonomicznej państwa członkowskiego, gdzie ta struktura lub
    wyłączna strefa ekonomiczna przylegają do obszaru celnego Unii. Należy powierzyć
    Komisji uprawnienia wykonawcze do określenia szczegółowych warunków stosowania CBAM
    do takich towarów.

(19) Emisje gazów cieplarnianych, które powinny być objęte CBAM, powinny odpowiadać
    emisjom gazów cieplarnianych wymienionym w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, czyli
    dwutlenku węgla („CO₂"), a w stosownych przypadkach także podtlenku azotu
    i perfluorowęglowodorów. Początkowo CBAM powinien mieć zastosowanie do emisji
    bezpośrednich tych gazów cieplarnianych od momentu produkcji towarów do ich przywozu
    na obszar celny Unii, odzwierciedlając zakres EU ETS, by zapewnić spójność. CBAM
    powinien mieć również zastosowanie do emisji pośrednich. Emisje pośrednie to emisje
    wynikające z wytwarzania energii elektrycznej wykorzystywanej do produkcji towarów,
    do których niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie. Włączenie emisji pośrednich
    jeszcze bardziej zwiększyłoby efektywność środowiskową CBAM i powiązaną z nim ambicję
    udziału w walce ze zmianą klimatu. Emisji pośrednich nie należy jednak początkowo
    uwzględniać w przypadku towarów, do których mają zastosowanie, w Unii, środki
    finansowe kompensujące pośrednie koszty emisji wynikające z przeniesienia kosztów
    emisji gazów cieplarnianych na ceny energii elektrycznej. Towary te wymieniono
    w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Zakres stosowania CBAM powinien
    odpowiednio odzwierciedlać przyszłe przeglądy EU ETS w dyrektywie 2003/87/WE,
    a zwłaszcza przeglądy środków kompensujących koszty pośrednie. W okresie przejściowym
    należy gromadzić dane, by doprecyzować metodykę obliczania emisji pośrednich. Metodyka
    ta powinna uwzględniać ilość energii elektrycznej zużytej do produkcji towarów
    wymienionych w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, a także państwo
    pochodzenia, źródło wytwarzania i współczynnik emisji związany z tą energią
    elektryczną. Metodykę należy jeszcze doprecyzować, by osiągnąć najwłaściwsze metody
    zapobiegania ucieczce emisji i zapewnić integralność środowiskową CBAM.

(20) Wspólnym celem EU ETS i CBAM jest ustalanie opłat za emisje wbudowane gazów
    cieplarnianych w tych samych sektorach i tych samych towarach przez wykorzystanie
    konkretnych uprawnień lub certyfikatów. Oba systemy mają charakter regulacyjny i są
    uzasadnione potrzebą ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, zgodnie z wiążącym
    celem środowiskowym określonym w prawie Unii w rozporządzeniu (UE) 2021/1119, jakim
    jest zmniejszenie do 2030 r. emisji gazów cieplarnianych w Unii o co najmniej 55 %
    w porównaniu z poziomami z 1990 r., oraz z celem, jakim jest osiągnięcie neutralności
    klimatycznej w całej gospodarce najpóźniej do 2050 r.

(21) Choć w EU ETS określono łączną liczbę wydanych uprawnień (zwaną dalej „pułapem")
    do emisji gazów cieplarnianych z działalności objętej zakresem tego systemu
    i umożliwiono handel uprawnieniami (zwany dalej „systemem pułapów i handlu"), w CBAM
    nie należy ustanawiać ilościowych limitów przywozu, by nie ograniczać przepływów
    handlowych. Ponadto o ile EU ETS ma zastosowanie do instalacji zlokalizowanych w Unii,
    o tyle CBAM powinien mieć zastosowanie do niektórych towarów przywożonych na obszar
    celny Unii.

(22) System CBAM różni się od EU ETS pewnymi cechami, w tym sposobem obliczania ceny
    certyfikatów CBAM, możliwością handlu nimi i okresem ich ważności. Cechy te wynikają
    z konieczności zachowania z biegiem czasu skuteczności CBAM jako środka
    zapobiegającego ucieczce emisji. Zapewniają one też, by zarządzanie systemem nie było
    nadmiernie uciążliwe pod względem obowiązków nałożonych na operatorów jak i zasobów
    administracyjnych, przy jednoczesnym zachowaniu poziomu elastyczności dla operatorów
    równoważnego z tym, jaki daje EU ETS. Zapewnienie takiej równowagi ma szczególne
    znaczenie dla zainteresowanych małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP).

(23) Aby CBAM zachował skuteczność jako środek zapobiegający ucieczce emisji, powinien
    dokładnie odzwierciedlać ceny EU ETS. Podczas gdy na rynku EU ETS cenę udostępnianych
    na nim uprawnień ustala się w drodze aukcji, cena certyfikatów CBAM powinna
    racjonalnie odzwierciedlać cenę z tych aukcji, za pomocą obliczanych cotygodniowo
    wartości średnich. Takie cotygodniowe średnie ceny ściśle odzwierciedlają wahania cen
    w EU ETS i dają importerom rozsądny margines działania pozwalający skorzystać
    na wahaniach cen w EU ETS, a jednocześnie pozostawiają organom administracji możliwość
    zarządzania systemem.

(24) W EU ETS pułap określa podaż uprawnień do emisji i daje pewność co do maksymalnych
    emisji gazów cieplarnianych. Opłatę emisyjną ustala się na podstawie stosunku tej
    podaży do popytu na rynku. Aby zaistniała zachęta cenowa, konieczny jest niedobór.
    Niniejsze rozporządzenie nie ma na celu określać pułapu liczby certyfikatów CBAM
    dostępnych dla importerów; gdyby importerzy mogli przenosić certyfikaty CBAM
    na późniejsze okresy i handlować nimi, mogłoby to doprowadzić do sytuacji, w której
    cena certyfikatów CBAM nie odzwierciedlałaby już zmian ceny w EU ETS. Taka sytuacja
    osłabiłaby zachętę do obniżania emisyjności, sprzyjając ucieczce emisji i negatywnie
    wpływając na nadrzędny cel klimatyczny CBAM. Mogłaby również powodować różnice
    w cenach dla operatorów z różnych państw. Dlatego ograniczenie możliwości handlu
    certyfikatami CBAM i przenoszenia ich na późniejsze okresy jest uzasadnione potrzebą
    nieosłabiania skuteczności i celów klimatycznych CBAM, a także potrzebą zapewnienia
    sprawiedliwego traktowania operatorów z różnych państw. Aby jednak zachować możliwość
    optymalizacji kosztów przez importerów, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć
    system dający organom możliwość odkupu od importerów pewnej liczby nadwyżkowych
    certyfikatów. Ich liczbę należy określić na poziomie, który daje importerom rozsądny
    margines pozwalający wykorzystać efekt dźwigni w odniesieniu do ich kosztów w okresie
    ważności certyfikatów, a przy tym pozwala zachować ogólny efekt transmisji cen,
    zapewniając podtrzymanie celu środowiskowego CBAM.

(25) Jako że CBAM miałby zastosowanie do przywozu towarów na obszar celny Unii, a nie do
    instalacji, należy w nim zastosować również pewne dostosowania i uproszczenia. Jednym
    z takich uproszczeń powinien być prosty i dostępny system zgłoszeń, w którym
    importerzy zgłaszaliby łączne zweryfikowane emisje wbudowane gazów cieplarnianych
    związane z towarami przywiezionymi w danym roku kalendarzowym. Należy również
    zastosować inny harmonogram, niż zakłada cykl zgodności EU ETS, by uniknąć spiętrzenia
    zadań wynikającego potencjalnie z obowiązków akredytowanych weryfikatorów na mocy
    niniejszego rozporządzenia i dyrektywy 2003/87/WE.

(26) Państwa członkowskie powinny nakładać kary za naruszanie przepisów niniejszego
    rozporządzenia i zapewnić egzekwowanie takich kar. W szczególności, kwota kary
    za nieumorzenie certyfikatów CBAM przez upoważnionego zgłaszającego CBAM powinna być
    identyczna z kwotą określoną w art. 16 ust. 3 i 4 dyrektywy 2003/87/WE. Jeżeli jednak
    towary wprowadziła do Unii osoba inna niż upoważniony zgłaszający CBAM,
    niewypełniająca obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia, kwota kar
    powinna być wyższa, by były one skuteczne, współmierne i odstraszające, również przy
    uwzględnieniu tego, że osoba taka nie ma obowiązku umorzenia certyfikatów CBAM.
    Nakładanie kar na mocy niniejszego rozporządzenia pozostaje bez uszczerbku dla kar,
    które mogą zostać nałożone na mocy prawa Unii lub prawa krajowego za niedopełnienie
    innych stosownych obowiązków, zwłaszcza w odniesieniu do przepisów celnych.

(27) Podczas gdy EU ETS ma zastosowanie do niektórych procesów i działań produkcyjnych,
    CBAM powinien być ukierunkowany na odpowiadający im przywóz towarów. Wymaga
    to jednoznacznej identyfikacji przywożonych towarów na podstawie ich klasyfikacji
    w Nomenklaturze Scalonej (zwanej dalej „CN") określonej w rozporządzeniu Rady (EWG)
    nr 2658/87 (⁹) i powiązania ich z emisjami wbudowanymi.

(28) Towary i produkty przetworzone objęte CBAM powinny odzwierciedlać rodzaje
    działalności objęte EU ETS, ponieważ system ten bazuje na kryteriach ilościowych
    i jakościowych związanych z celem środowiskowym dyrektywy 2003/87/WE i jest
    najpełniejszym systemem regulacji emisji gazów cieplarnianych w Unii.

(29) Ustalenie zakresu CBAM tak, by odzwierciedlał działalność objętą EU ETS, pomogłoby
    również zapewnić traktowanie produktów przywożonych nie mniej korzystnie niż podobnych
    produktów pochodzenia wewnątrzunijnego.

(30) Chociaż ostatecznie CBAM ma obejmować szeroki zakres produktów, ostrożnie byłoby
    zacząć od wybranej liczby sektorów charakteryzujących się stosunkowo jednorodnymi
    towarami i ryzykiem ucieczki emisji. Sektory unijne uznane za narażone na ryzyko
    ucieczki emisji wymieniono w decyzji delegowanej Komisji (UE) 2019/708 (¹⁰).

(31) Towary, do których powinno mieć zastosowanie niniejsze rozporządzenie, należy
    wybierać po dokładnej analizie ich znaczenia pod względem skumulowanych emisji gazów
    cieplarnianych i ryzyka ucieczki emisji w odpowiednich sektorach EU ETS,
    a jednocześnie należy ograniczać złożoność i obciążenia administracyjne nakładane
    na operatorów, których to dotyczy. W wyborze należy zwłaszcza uwzględnić materiały
    podstawowe i produkty podstawowe objęte EU ETS, by zapewnić objęcie emisji wbudowanych
    związanych z produktami wysokoemisyjnymi przywożonymi do Unii opłatą emisyjną
    równoważną z opłatą stosowaną do produktów unijnych oraz by zmniejszyć ryzyko ucieczki
    emisji. Istotnymi kryteriami umożliwiającymi zawężenie wyboru powinny być:
    po pierwsze, znaczenie sektorów pod względem emisji, czyli czy dany sektor należy
    do największych – w ujęciu zagregowanym – źródeł emisji gazów cieplarnianych;
    po drugie, stopień narażenia danego sektora na znaczne ryzyko ucieczki emisji, według
    definicji z dyrektywy 2003/87/WE; po trzecie, konieczność zrównoważenia szerokiego
    zakresu produktów pod względem emisji gazów cieplarnianych z jednoczesnym
    ograniczeniem złożoności i obciążeń administracyjnych.

(32) Zastosowanie pierwszego kryterium pozwoliłoby umieścić na tej liście następujące
    sektory przemysłowe, w odniesieniu do emisji skumulowanych: sektory żelaza i stali,
    rafinerii, cementu, aluminium, podstawowych chemikaliów organicznych, wodoru
    i nawozów.

(33) Niektóre sektory wymienione w decyzji delegowanej (UE) 2019/708 nie powinny jednak
    na tym etapie być objęte zakresem niniejszego rozporządzenia z uwagi na ich specyfikę.

(34) W szczególności zakresem niniejszego rozporządzenia nie powinny być objęte chemikalia
    organiczne, ze względu na ograniczenia techniczne, które w momencie przyjmowania
    niniejszego rozporządzenia nie pozwalają dokładnie określić emisji wbudowanych
    związanych z towarami przywożonymi. W przypadku tych towarów stosowany w EU ETS
    wzorzec porównawczy jest parametrem podstawowym, który nie pozwala na jednoznaczne
    przypisanie emisji wbudowanych do poszczególnych towarów przywożonych. Bardziej
    ukierunkowany przydział w przypadku chemikaliów organicznych wymaga większej ilości
    danych i analiz.

(35) Podobne ograniczenia techniczne dotyczą produktów rafineryjnych, w których przypadku
    nie można jednoznacznie przypisać emisji gazów cieplarnianych do poszczególnych
    produktów wyjściowych. Jednocześnie odpowiedni wzorzec porównawczy z EU ETS
    nie odnosi się bezpośrednio do konkretnych produktów, takich jak benzyna, olej
    napędowy czy nafta, ale do całej produkcji rafineryjnej.

(36) CBAM powinien obejmować produkty aluminiowe, ponieważ są one bardzo narażone
    na ucieczkę emisji. Co więcej, w niektórych zastosowaniach przemysłowych
    są bezpośrednią konkurencją dla wyrobów stalowych ze względu na zbliżone właściwości.

(37) W momencie przyjmowania niniejszego rozporządzenia przywóz wodoru do Unii jest
    stosunkowo niski. Oczekuje się jednak, że sytuacja ta znacznie się zmieni
    w nadchodzących latach, ponieważ unijny pakiet „Gotowi na 55" propaguje stosowanie
    wodoru ze źródeł odnawialnych. Na potrzeby obniżania emisyjności całego przemysłu
    popyt na wodór ze źródeł odnawialnych wzrośnie, co przyniesie niezintegrowane procesy
    wytwarzania produktów niższego szczebla, w których wodór jest prekursorem. Włączenie
    wodoru do zakresu CBAM jest odpowiednim środkiem dalszego wspierania obniżania
    emisyjności wodoru.

(38) Podobnie zakres CBAM powinien obejmować niektóre produkty mimo niskiego poziomu
    emisji wbudowanych powstających w procesie ich produkcji, ponieważ ich wyłączenie
    zwiększyłoby prawdopodobieństwo, że zobowiązania wynikające z objęcia zakresem CBAM
    produktów stalowych będą obchodzone przez przekierowanie handlu na produkty rynku
    niższego szczebla.

(39) Początkowo niniejsze rozporządzenie nie powinno natomiast mieć zastosowania
    do niektórych produktów, których produkcja nie wiąże się ze znacznymi emisjami, takich
    jak złom żelaza i stali, niektóre żelazostopy oraz niektóre nawozy.

(40) Zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia należy objąć import energii
    elektrycznej, ponieważ sektor ten odpowiada za 30 % łącznych emisji gazów
    cieplarnianych w Unii. Zwiększone ambicje klimatyczne Unii pogłębią różnice w kosztach
    emisji między wytwarzaniem energii elektrycznej w Unii i w państwach trzecich.
    W połączeniu z postępami w przyłączaniu unijnej sieci elektroenergetycznej do sieci
    jej sąsiadów zwiększyłoby to ryzyko ucieczki emisji ze względu na wzmożony import
    energii elektrycznej, której znaczna część powstaje w elektrowniach węglowych.

(41) Aby uniknąć nadmiernych obciążeń administracyjnych właściwych krajowych administracji
    i importerów, należy określić pewne ograniczone przypadki, w których obowiązki
    wynikające z niniejszego rozporządzenia nie powinny mieć zastosowania. Ten przepis
    de minimis pozostaje jednak bez uszczerbku dla dalszego stosowania przepisów prawa
    Unii lub prawa krajowego niezbędnych do zapewnienia zgodności z obowiązkami
    wynikającymi z niniejszego rozporządzenia, a także w szczególności z prawodawstwem
    w zakresie ceł, w tym zapobiegania nadużyciom finansowym.

(42) Ponieważ importerzy towarów objętych niniejszym rozporządzeniem nie powinni musieć
    wypełniać wynikających z niniejszego rozporządzenia zobowiązań w momencie przywozu,
    należy zastosować szczególne środki administracyjne, by zapewnić wypełnienie tych
    zobowiązań na późniejszym etapie. Importerzy powinni zatem mieć prawo przywozić towary,
    które są objęte niniejszym rozporządzeniem, dopiero po uzyskaniu upoważnienia
    od właściwych organów.

(43) Organy celne nie powinny zezwalać na przywóz towarów przez inną osobę niż upoważniony
    zgłaszający CBAM. Zgodnie z art. 46 i 48 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
    i Rady (UE) nr 952/2013 (¹¹) organy celne są uprawnione do kontrolowania towarów,
    w tym identyfikacji upoważnionego zgłaszającego CBAM, ośmiocyfrowego kodu CN, ilości
    i państwo pochodzenia przywożonych towarów, daty zgłoszenia i procedury celnej.
    Komisja powinna uwzględnić ryzyko związane z CBAM, ustanawiając wspólne kryteria
    i normy ryzyka na podstawie art. 50 rozporządzenia (UE) nr 952/2013.

(44) W okresie przejściowym organy celne powinny informować zgłaszających o obowiązku
    przekazywania informacji, by pomóc w ich gromadzeniu oraz w upowszechnianiu wiedzy
    o tym, że w stosownych przypadkach należy ubiegać się o przyznanie statusu
    upoważnionego zgłaszającego CBAM. Organy celne powinny przekazywać takie informacje
    w odpowiedni sposób, by zapewnić powiadomienie zgłaszających o takim obowiązku.

(45) CBAM powinien opierać się na systemie zgłoszeń, w którym upoważniony zgłaszający
    CBAM, mogący reprezentować więcej niż jednego importera, składałby co roku deklarację
    dotyczącą emisji wbudowanych związanych z towarami przywożonymi na obszar celny Unii
    i przekazywałby do umorzenia określoną liczbę certyfikatów CBAM odpowiadającą tym
    zadeklarowanym emisjom. Pierwszą deklarację CBAM za rok kalendarzowy 2026 należy
    złożyć do 31 maja 2027 r.

(46) Upoważniony zgłaszający CBAM powinien móc ubiegać się o zmniejszenie liczby
    certyfikatów CBAM, które ma przekazać do umorzenia, odpowiadające opłacie emisyjnej
    już rzeczywiście uiszczonej w państwie pochodzenia za zadeklarowane emisje wbudowane.

(47) Zadeklarowane emisje wbudowane powinny być weryfikowane przez osobę, która uzyska
    akredytację od krajowej jednostki akredytującej wyznaczonej zgodnie z rozporządzeniem
    Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (¹²) lub z rozporządzeniem
    wykonawczym Komisji (UE) 2018/2067 (¹³).

(48) CBAM powinien umożliwiać operatorom instalacji produkcyjnych w państwach trzecich
    rejestrowanie się w rejestrze CBAM i udostępnianie upoważnionym zgłaszającym CBAM
    zweryfikowanych emisji wbudowanych pochodzących z produkcji towarów. Operator powinien
    móc zdecydować, by nie podawano do wiadomości publicznej jego imienia i nazwiska lub
    nazwy, adresu i danych kontaktowych znajdujących się w rejestrze CBAM.

(49) Certyfikaty CBAM różniłyby się od uprawnień w ramach EU ETS, których zasadniczą cechą
    jest codzienna sprzedaż na aukcjach. Potrzeba ustalenia jasnej ceny certyfikatów CBAM
    sprawiłaby, że codzienna publikacja cen byłaby nadmiernie uciążliwa i myląca
    dla operatorów, ponieważ istnieje ryzyko, że ceny dzienne byłyby nieaktualne
    w momencie publikacji. Zatem publikacja cen CBAM w ujęciu tygodniowym trafnie
    odzwierciedlałaby trendy cenowe udostępnionych na rynku uprawnień w ramach EU ETS
    i służyłaby temu samemu celowi klimatycznemu. Ceny certyfikatów CBAM należy zatem
    obliczać w dłuższych ramach czasowych, a mianowicie w ujęciu tygodniowym, niż ramy
    czasowe ustalone w EU ETS, a mianowicie w ujęciu dziennym. Obliczanie i publikowanie
    tej średniej ceny powinno być zadaniem Komisji.

(50) By dać upoważnionym zgłaszającym CBAM elastyczność w wypełnianiu zobowiązań
    na podstawie niniejszego rozporządzenia i pozwolić im czerpać korzyści z wahań cen
    uprawnień w ramach EU ETS, certyfikaty CBAM powinny być ważne przez ograniczony czas
    od daty ich zakupu. Upoważniony zgłaszający CBAM powinien mieć prawo odsprzedać część
    certyfikatów zakupionych w nadmiarze. By przekazać certyfikaty CBAM do umorzenia,
    upoważniony zgłaszający CBAM powinien zgromadzić liczbę certyfikatów wymaganych
    w ciągu roku, odpowiadających progom ustalanym na koniec każdego kwartału.

(51) Fizyczne właściwości energii elektrycznej jako produktu uzasadniają nieco odmienną
    konstrukcję CBAM w porównaniu z innymi towarami. W jasno określonych warunkach należy
    stosować wartości domyślne, a upoważnieni zgłaszający CBAM powinni móc żądać
    obliczenia ich zobowiązań na podstawie niniejszego rozporządzenia w oparciu
    o emisje rzeczywiste. Obrót energią elektryczną różni się od obrotu innymi towarami
    przede wszystkim dlatego, że odbywa się za pośrednictwem wzajemnie połączonych sieci
    elektroenergetycznych, z wykorzystaniem giełd energii elektrycznej i specyficznych
    form obrotu. Łączenie rynków jest ściśle regulowaną formą obrotu energią elektryczną,
    która pozwala na agregację ofert kupna i sprzedaży w całej Unii.

(52) By uniknąć ryzyka obchodzenia przepisów i poprawić identyfikowalność rzeczywistych
    emisji CO₂ pochodzących z przywozu energii elektrycznej i jej wykorzystania
    w towarach, należy zezwolić na obliczanie emisji rzeczywistych wyłącznie po spełnieniu
    pewnych rygorystycznych warunków. W szczególności konieczne powinno być wykazanie
    stałej nominacji przydzielonej przepustowości połączeń wzajemnych oraz że istnieje
    bezpośredni stosunek umowny między nabywcą a producentem energii elektrycznej
    ze źródeł odnawialnych lub między nabywcą a producentem energii elektrycznej
    o emisjach niższych niż wartość domyślna.

(53) By zmniejszyć ryzyko ucieczki emisji, Komisja powinna przeciwdziałać praktykom
    obchodzenia przepisów. Komisja powinna ocenić ryzyko takiego obchodzenia przepisów
    we wszystkich sektorach, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie.

(54) Umawiające się strony Traktatu o Wspólnocie Energetycznej, zawartego poprzez decyzję
    Rady 2006/500/WE (¹⁴), oraz strony układów o stowarzyszeniu, w tym o pogłębionych
    i kompleksowych strefach wolnego handlu, są zobowiązane do procesów obniżania
    emisyjności, które powinny ostatecznie doprowadzić do przyjęcia mechanizmów
    wprowadzania opłat emisyjnych podobnych lub równoważnych z EU ETS lub do udziału
    w EU ETS.

(55) Integracja państw trzecich z unijnym rynkiem energii elektrycznej jest dla tych
    państw istotnym czynnikiem motywującym do przyspieszenia przechodzenia na systemy
    energetyczne o wysokim udziale energii ze źródeł odnawialnych. Łączenie rynków energii
    elektrycznej, określone w rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1222 (¹⁵), umożliwia
    państwom trzecim lepszą integrację energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii
    z rynkiem energii elektrycznej, efektywną wymianę takiej energii elektrycznej
    na szerszym obszarze, równoważenie podaży i popytu z większym rynkiem unijnym oraz
    zmniejszenie intensywności emisji CO2 ich procesów wytwarzania energii elektrycznej.
    Integracja państw trzecich z unijnym rynkiem energii elektrycznej przyczynia się
    również do bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej w tych państwach oraz
    w sąsiadujących z nimi państwach członkowskich.

(56) Gdy rynki energetyczne państw trzecich zostaną już ściśle zintegrowane z rynkiem Unii
    dzięki łączeniu rynków, trzeba będzie znaleźć rozwiązania techniczne zapewniające
    stosowanie CBAM do energii elektrycznej eksportowanej z tych państw na obszar celny
    Unii. Jeżeli nie uda się znaleźć rozwiązań technicznych, państwa trzecie, których
    rynki będą powiązane z rynkiem Unii, powinny korzystać z ograniczonego czasowo
    wyłączenia z CBAM do 2030 r., wyłącznie w odniesieniu do eksportu energii elektrycznej
    i z zastrzeżeniem spełnienia określonych warunków. Te państwa trzecie powinny jednak
    opracować plan działania i zobowiązać się do wdrożenia mechanizmu wprowadzania opłat
    emisyjnych równoważnych z EU ETS oraz do osiągnięcia neutralności pod względem emisji
    dwutlenku węgla najpóźniej do 2050 r. i do dostosowania się do przepisów Unii
    w dziedzinie środowiska, klimatu, konkurencji i energii. Takie wyłączenie należy
    wycofać w dowolnym momencie, jeżeli zaistnieją powody, by sądzić, że dane państwo
    nie wypełnia swoich zobowiązań, lub jeżeli nie przyjmie do 2030 r. systemu handlu
    emisjami równoważnego z EU ETS.

(57) Przepisy przejściowe powinny mieć zastosowanie przez ograniczony czas. W tym celu
    należy zastosować CBAM bez wyrównania finansowego, by ułatwić jego płynne
    wprowadzenie, a przez to zmniejszyć ryzyko zakłóceń w handlu. Importerzy powinni być
    zobowiązani do składania kwartalnych sprawozdań na temat emisji wbudowanych związanych
    z towarami przywiezionymi w poprzednim kwartale danego roku kalendarzowego, z podaniem
    emisji bezpośrednich i pośrednich oraz opłat emisyjnych rzeczywiście uiszczonych
    za granicą. Ostatnie sprawozdanie CBAM, to jest sprawozdanie, które ma być złożone z
    a ostatni kwartał 2025 r., należy złożyć do dnia 31 stycznia 2026 r.

(58) Aby ułatwić i zapewnić właściwe funkcjonowanie CBAM, Komisja powinna udzielać
    właściwym organom wsparcia w wykonywaniu zadań i obowiązków wynikających z niniejszego
    rozporządzenia. Komisja powinna koordynować działania, wydawać wytyczne i wspierać
    wymianę najlepszych praktyk.

(59) Aby niniejsze rozporządzenie było stosowane racjonalnie pod względem kosztów, Komisja
    powinna zarządzać rejestrem CBAM zawierającym dane o upoważnionych zgłaszających CBAM,
    operatorach i instalacjach w państwach trzecich.

(60) Należy utworzyć wspólną centralną platformę sprzedaży i odkupu certyfikatów CBAM.
    By nadzorować transakcje na wspólnej centralnej platformie, Komisja powinna ułatwiać
    wymianę informacji i współpracę między właściwymi organami, a także między tymi
    organami a Komisją. Ponadto należy zapewnić szybki przepływ informacji między wspólną
    platformą centralną a rejestrem CBAM.

(61) Aby przyczynić się do skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia, Komisja
    powinna prowadzić kontrole oparte na analizie ryzyka i odpowiednio poddawać
    przeglądowi treść deklaracji CBAM.

(62) Aby jeszcze bardziej ułatwić jednolite stosowanie niniejszego rozporządzenia, Komisja
    powinna na wstępie udostępnić właściwym organom swoje własne obliczenia dotyczące
    certyfikatów CBAM, które mają być przekazane do umorzenia, na podstawie przeglądu
    deklaracji CBAM. Takie informacje wstępne powinny być przekazywane tylko w celach
    orientacyjnych i bez uszczerbku dla ostatecznego obliczenia, którego dokona właściwy
    organ. W szczególności nie powinno być możliwe korzystanie z prawa do odwołania się
    od takich wstępnych informacji przekazanych przez Komisję ani do podjęcia innych
    środków odwoławczych.

(63) Państwa członkowskie powinny również móc prowadzić przeglądy poszczególnych
    deklaracji CBAM do celów egzekwowania przepisów. Wnioski z przeglądów poszczególnych
    deklaracji CBAM powinny być przekazywane Komisji. Wnioski te należy również
    udostępniać innym właściwym organom za pośrednictwem rejestru CBAM.

(64) Państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za prawidłowe ustalanie i pobieranie
    dochodów wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia.

(65) Komisja powinna regularnie oceniać stosowanie niniejszego rozporządzenia i składać
    sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Sprawozdania te powinny
    w szczególności skupiać się na możliwościach udoskonalenia działań w dziedzinie
    klimatu służących osiągnięciu przez Unię celu neutralności klimatycznej najpóźniej
    do 2050 r. W ramach tej sprawozdawczości Komisja powinna gromadzić informacje
    niezbędne do jak najszybszego dalszego rozszerzenia zakresu stosowania niniejszego
    rozporządzenia na wbudowane emisje pośrednie związane z towarami wymienionymi
    w załączniku II oraz z innymi towarami i usługami, które mogą być narażone na ryzyko
    ucieczki emisji, takie jak produkty niższego szczebla, oraz opracować metody
    obliczania emisji wbudowanych w oparciu o metody odnoszące się do śladu
    środowiskowego, jak określono w zaleceniu Komisji 2013/179/UE (¹⁶). Sprawozdania
    te powinny też zawierać ocenę wpływu CBAM na ucieczkę emisji, w tym w odniesieniu
    do eksportu, oraz jego skutków gospodarczych, społecznych i terytorialnych w całej
    Unii, z uwzględnieniem specyfiki i ograniczeń regionów najbardziej oddalonych,
    o których mowa w art. 349 TFUE, oraz państw wyspiarskich należących do obszaru celnego
    Unii.

(66) Komisja powinna monitorować i zwalczać praktyki obchodzenia przepisów niniejszego
    rozporządzenia, w tym przypadki, gdy operatorzy mogliby nieznacznie modyfikować swoje
    towary bez zmiany ich zasadniczych cech lub sztucznie dzielić przesyłki na mniejsze
    w celu uniknięcia obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia. Należy również
    monitorować sytuacje, gdy towary byłyby wysyłane do państwa trzeciego lub regionu
    trzeciego, zanim zostaną przywiezione na rynek unijny, w celu uniknięcia obowiązków
    wynikających z niniejszego rozporządzenia, lub gdy operatorzy w państwach trzecich
    wywoziliby do Unii produkty o mniejszej emisyjności, a na inne rynki przeznaczaliby
    produkty o większej emisyjności, gdy eksporterzy lub producenci reorganizowaliby swoje
    struktury i kanały sprzedaży i produkcji, lub inne rodzaje praktyk podwójnych
    standardów w produkcji i sprzedaży służące uniknięciu obowiązków wynikających
    z niniejszego rozporządzenia.

(67) Przy pełnym poszanowaniu zasad określonych w niniejszym rozporządzeniu prace
    nad rozszerzeniem jego zakresu stosowania powinny służyć objęciu nim do 2030 r.
    wszystkich sektorów objętych dyrektywą 2003/87/WE. Dlatego prowadząc przegląd i ocenę
    stosowania niniejszego rozporządzenia, Komisja powinna utrzymać odniesienie do tej
    daty i priorytetowo traktować włączenie do zakresu niniejszego rozporządzenia
    wbudowanych emisji gazów cieplarnianych związanych z towarami najbardziej narażonymi
    na ucieczkę emisji i najbardziej emisyjnymi, a także z produktami niższego szczebla,
    które zawierają znaczny udział co najmniej jednego z towarów objętych zakresem
    niniejszego rozporządzenia. Jeżeli Komisja nie przedłoży wniosku ustawodawczego
    w sprawie takiego rozszerzenia zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia
    do 2030 r., powinna ona poinformować Parlament Europejski i Radę o powodach i podjąć
    działania niezbędne do osiągnięcia celu, jakim jest jak najszybsze włączenie do niego
    wszystkich sektorów objętych dyrektywą 2003/87/WE.

(68) Komisja powinna również przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie
    ze stosowania niniejszego rozporządzenia na dwa lata przed końcem okresu
    przejściowego, a następnie co dwa lata. Termin składania sprawozdań powinien być
    zgodny z harmonogramami funkcjonowania rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla
    zgodnie z art. 10 ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE. Sprawozdania te powinny zawierać ocenę
    skutków CBAM.

(69) Aby umożliwić szybką i skuteczną reakcję na nieprzewidywalne, wyjątkowe
    i niesprowokowane okoliczności o destrukcyjnych skutkach dla infrastruktury
    gospodarczej i przemysłowej co najmniej jednego państwa trzeciego objętego CBAM,
    Komisja powinna w stosownym przypadku przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie
    wniosek ustawodawczy zmieniający niniejsze rozporządzenie. W takim wniosku
    ustawodawczym należy określić środki najbardziej odpowiednie do sytuacji, w jakiej
    znajdzie się to państwo trzecie lub te państwa trzecie, umożliwiając jednocześnie
    utrzymanie celów niniejszego rozporządzenia. Środki te powinny być ograniczone
    w czasie.

(70) Należy kontynuować dialog z państwami trzecimi oraz zachować przestrzeń na współpracę
    i rozwiązania mogące wpłynąć na konkretne decyzje dotyczące szczegółów CBAM podczas
    jego wdrażania, zwłaszcza w okresie przejściowym.

(71) Komisja powinna bezstronnie i zgodnie z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii dążyć
    do kontaktów z państwami trzecimi, na których handel z Unią ma wpływ niniejsze
    rozporządzenie, by zbadać możliwości dialogu i współpracy we wdrażaniu konkretnych
    elementów CBAM. Komisja powinna również zbadać możliwości zawarcia umów
    uwzględniających mechanizm wprowadzania opłat emisyjnych wprowadzony w państwach
    trzecich. Unia powinna w tym celu udzielać pomocy technicznej krajom rozwijającym się
    i krajom najsłabiej rozwiniętym określonym przez Organizację Narodów Zjednoczonych.

(72) Wprowadzenie CBAM wymaga rozwoju dwu- i wielostronnej oraz międzynarodowej współpracy
    z państwami trzecimi. W tym celu należy stworzyć forum państw stosujących instrumenty
    wprowadzania opłat emisyjnych lub inne porównywalne instrumenty („klub klimatyczny"),
    by propagować wdrażanie ambitnej polityki klimatycznej we wszystkich państwach
    i utorować drogę do wprowadzenia opłat emisyjnych na całym świecie. Członkostwo
    w klubie powinno być otwarte, dobrowolne, niewykluczające i ukierunkowane zwłaszcza
    na wyznaczanie ambitnych celów klimatycznych zgodnie z porozumieniem paryskim. Klub
    klimatyczny mógłby funkcjonować pod auspicjami wielostronnej organizacji
    międzynarodowej oraz powinien ułatwiać porównywanie i, w stosownych przypadkach,
    koordynację odpowiednich środków mających wpływ na redukcję emisji. Klub klimatyczny
    powinien też wspierać porównywalność odpowiednich środków w dziedzinie klimatu przez
    zapewnienie jakości monitorowania, sprawozdawczości i weryfikacji wśród członków oraz
    zapewnienie środków służących zaangażowaniu i przejrzystości między Unią a jej
    partnerami handlowymi.

(73) Aby dalej wspierać osiąganie celów porozumienia paryskiego w państwach trzecich,
    pożądane jest, aby Unia nadal wspierała finansowo ze swojego budżetu łagodzenie zmiany
    klimatu i przystosowywanie się do niej w krajach najsłabiej rozwiniętych, w tym ich
    starania o obniżanie emisyjności i transformację ich przemysłu wytwórczego.
    To wsparcie unijne powinno również pomóc ułatwiać dostosowanie zainteresowanych
    sektorów przemysłu do nowych wymogów regulacyjnych wynikających z niniejszego
    rozporządzenia.

(74) Ponieważ CBAM ma zachęcać do czystszej produkcji, Unia jest zdecydowana współpracować
    z krajami o niskim i średnim dochodzie i wspierać je w obniżaniu emisyjności ich
    przemysłu wytwórczego w ramach zewnętrznego wymiaru Europejskiego Zielonego Ładu
    i zgodnie z porozumieniem paryskim. Unia powinna nadal wspierać te kraje, a zwłaszcza
    kraje najsłabiej rozwinięte, z budżetu Unii, aby pomóc im zapewnić dostosowanie się
    do obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia. Unia powinna również nadal
    wspierać łagodzenie zmiany klimatu i przystosowywanie się do niej w tych krajach,
    w tym ich starania o obniżanie emisyjności i transformację ich przemysłu wytwórczego,
    do wysokości pułapu wieloletnich ram finansowych oraz wsparcia finansowego udzielanego
    przez Unię na rzecz międzynarodowego finansowania działań związanych ze zmianą
    klimatu. Unia pracuje nad wprowadzeniem nowych zasobów własnych opartych
    na przychodach ze sprzedaży certyfikatów CBAM.

(75) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla rozporządzeń Parlamentu
    Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 (¹⁷) i (UE) 2018/1725 (¹⁸).

(76) Z myślą o efektywności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 (¹⁹) powinno mieć
    odpowiednie zastosowanie do niniejszego rozporządzenia.

(77) W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów niniejszego
    rozporządzenia Komisji należy przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie
    z art. 290 TFUE w odniesieniu do:

— uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przez określenie wymogów i procedur dla państw
    trzecich lub terytoriów trzecich, które usunięto z wykazu w pkt 2 załącznika III, aby
    zapewnić stosowanie niniejszego rozporządzenia na ich terytoriach w odniesieniu
    do energii elektrycznej;

— zmiany wykazu państw trzecich i terytoriów trzecich wymienionych w pkt 1 lub 2
    załącznika III przez dodanie tych państw lub terytoriów do tego wykazu w celu
    wyłączenia z CBAM tych państw lub terytoriów, które są w pełni zintegrowane z EU ETS
    lub powiązane z nim w przypadku przyszłych umów, albo przez usunięcie państw trzecich
    lub terytoriów trzecich z tego wykazu, a tym samym objęcie ich CBAM, jeżeli
    nie pobierają one rzeczywiście opłat EU ETS od towarów wywożonych do Unii;

— uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przez określenie warunków przyznawania
    akredytacji weryfikatorom, kontroli i nadzoru nad akredytowanymi weryfikatorami,
    cofnięcia akredytacji oraz wzajemnego uznawania i wzajemnej oceny jednostek
    akredytujących;

— uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przez doprecyzowanie harmonogramu, spraw
    administracyjnych i innych aspektów sprzedaży i odkupu certyfikatów CBAM; oraz

— zmiany wykazu towarów w załączniku I przez dodanie w pewnych okolicznościach towarów
    nieznacznie zmodyfikowanych, by udoskonalić środki przeciwdziałające praktykom
    obchodzenia przepisów.

Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne
konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie
z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r.
w sprawie lepszego stanowienia prawa (20). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi
Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych,
instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw
członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach
grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(78) Konsultacje takie należy prowadzić z zachowaniem przejrzystości i mogą one obejmować
    wcześniejsze konsultacje z zainteresowanymi stronami, na przykład właściwymi organami,
    przedstawicielami przemysłu (w tym MŚP), partnerami społecznymi, w tym związkami
    zawodowymi, organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i organizacjami ochrony
    środowiska.

(79) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy
    powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane
    zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (²¹).

(80) Należy zapewnić ochronę interesów finansowych Unii w całym cyklu wydatkowania, przez
    zastosowanie proporcjonalnych środków obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom
    oraz ich wykrywanie i badanie, odzyskiwanie środków utraconych, nienależnie
    wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie
    sankcji administracyjnych i finansowych. CBAM powinien zatem bazować na odpowiednich
    i skutecznych mechanizmach zapobiegania stratom w dochodach.

(81) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapobieganie ucieczce emisji,
    a dzięki niemu redukcja emisji CO2 na świecie, nie mogą zostać osiągnięte w sposób
    wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary
    i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć
    działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii
    Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze
    rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(82) By umożliwić niezwłoczne przyjęcie aktów delegowanych i wykonawczych na mocy
    niniejszego rozporządzenia, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego
    dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: