§ 4. 1. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) paliwie dominującym - rozumie się przez to paliwo spalane w źródle wielopaliwowym,
    w którym są spalane pozostałości po destylacji i przetwarzaniu w procesie rafinacji
    ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces, i które
    posiada najwyższy standard emisyjny, a w przypadku kilku paliw mających ten sam
    standard emisyjny - paliwo, w którym jest dostarczana największa część mocy do źródła
    wielopaliwowego;
2) paliwie rafineryjnym - rozumie się przez to stały, ciekły lub gazowy materiał palny
    uzyskany na etapach destylacji i konwersji w procesie rafinacji ropy naftowej, w tym
    rafineryjne paliwo gazowe, gaz syntezowy, oleje rafineryjne i koks naftowy;
3) silniku - rozumie się przez to silnik Diesla, silnik dwupaliwowy lub silnik gazowy;
4) silniku Diesla - rozumie się przez to silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym pracujący
    w cyklu Diesla i wykorzystujący zapłon samoczynny do spalania paliwa;
5) silniku dwupaliwowym - rozumie się przez to silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym
    wykorzystujący zapłon samoczynny i pracujący w cyklu Diesla przy spalaniu paliw
    ciekłych oraz w cyklu Otto przy spalaniu paliw gazowych;
6) silniku gazowym - rozumie się przez to silnik spalinowy o spalaniu wewnętrznym
    pracujący w cyklu Otto i wykorzystujący zapłon iskrowy lub, w przypadku silników
    dwupaliwowych, zapłon samoczynny do spalania paliwa;
7) źródle istniejącym - rozumie się przez to:
    a) w przypadku źródła spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem pierwszej lub drugiej zasady łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej "ustawą", (dużego źródła) - źródło spalania paliw, dla którego pozwolenie na budowę wydano przed dniem 7 stycznia 2013 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem, i które zostało oddane do użytkowania nie później niż w dniu 7 stycznia 2014 r.,
    b) w przypadku źródła spalania paliw innego niż duże źródło, o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW (średniego źródła) - źródło spalania paliw oddane do użytkowania przed dniem 20 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano przed dniem 19 grudnia 2017 r. - oddane do użytkowania nie później niż w dniu 20 grudnia 2018 r.;
8) źródle nowym - rozumie się przez to:
    a) w przypadku dużego źródła - źródło spalania paliw, dla którego pozwolenie na budowę wydano po dniu 6 stycznia 2013 r. lub które zostało oddane do użytkowania po dniu 7 stycznia 2014 r.,
    b) w przypadku średniego źródła - źródło spalania paliw oddane do użytkowania po dniu 19 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano po dniu 18 grudnia 2017 r. - oddane do użytkowania po dniu 20 grudnia 2018 r.;
9) źródle wielopaliwowym - rozumie się przez to źródło spalania paliw, w którym są spalane jednocześnie lub na przemian co najmniej dwa rodzaje paliw.
        2. Przez źródło istniejące rozumie się także duże źródło oraz średnie źródło, dla których przed dniem 1 lipca 1987 r. zamiast pierwszego pozwolenia na budowę wydano odpowiednik takiego pozwolenia.

        § 5. Standardy emisyjne określa się dla źródeł spalania paliw o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW, zwanych dalej "źródłami", innych niż:
1) źródła, w których produkty spalania są wykorzystywane bezpośrednio do ogrzewania,
    suszenia lub każdej innej obróbki przedmiotów lub materiałów;
2) źródła do oczyszczania gazów odlotowych przez spalanie, które nie są eksploatowane jako
    niezależne źródła;
3) źródła do regeneracji katalizatorów w krakowaniu katalitycznym;
4) źródła do konwersji siarkowodoru w siarkę;
5) reaktory używane w przemyśle chemicznym;
6) źródła do opalania baterii koksowniczych;
7) nagrzewnice Cowpera;
8) źródła stosowane do napędu pojazdu, statku lub statku powietrznego;
9) turbiny gazowe, silniki gazowe i silniki Diesla usytuowane na platformach morskich;
10) silniki Diesla o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW;
11) kotły odzysknicowe w instalacjach do produkcji masy celulozowej;
12) źródła, w których są spalane lub współspalane odpady stałe inne niż biomasa lub odpady
    płynne;
13) średnie źródła o nominalnej mocy cieplnej nie większej niż 5 MW eksploatowane
    na terenie gospodarstwa rolnego, w których jest spalany wyłącznie nieprzetworzony
    obornik pochodzący od drobiu, o którym mowa w art. 9 lit. a rozporządzenia Parlamentu
    Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określającego
    przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów
    pochodnych, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającego rozporządzenie
    (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwierzęcego)
    (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej
    "rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009";
14) średnie źródła:
    a) w których gazowe produkty spalania są wykorzystywane bezpośrednio w gazowym
        ogrzewaniu pomieszczeń w celu poprawy warunków pracy,
    b) w których są spalane wyłącznie lub w połączeniu z innymi paliwami paliwa
        rafineryjne w celu wytwarzania energii w rafineriach ropy naftowej lub rafineriach
        gazu,
    c) stosowane w krematoriach.

        § 6. 1. Standardy emisyjne dla dużych źródeł będących źródłami istniejącymi określa załącznik nr 1 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7-9.
        2. Standardy emisyjne dla średnich źródeł będących źródłami istniejącymi, dla których pierwsze pozwolenie na budowę albo odpowiednik takiego pozwolenia wydano przed dniem 1 lipca 1987 r., określa załącznik nr 2 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8.
        3. Standardy emisyjne dla średnich źródeł będących źródłami istniejącymi, dla których pierwsze pozwolenie na budowę wydano po dniu 30 czerwca 1987 r., jeżeli wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed dniem 27 listopada 2002 r., i które zostały oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r., określa załącznik nr 3 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8.
        4. Standardy emisyjne dla średnich źródeł będących źródłami istniejącymi:
1) dla których wniosek o wydanie pozwolenia na budowę złożono po dniu 26 listopada 2002 r.
    lub które zostały oddane do użytkowania po dniu 27 listopada 2003 r.,
2) w których po dniu 27 listopada 2003 r. dokonano istotnej zmiany instalacji, o której
    mowa w art. 3 pkt 7 ustawy
- określa załącznik nr 4 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 8.
        5. Standardy emisyjne dla:
1) średnich źródeł będących źródłami nowymi,
2) średnich źródeł będących źródłami istniejącymi, które zostały oddane do użytkowania
    przed dniem 29 marca 1990 r., dla których prowadzący takie źródła zobowiązali się
    w pisemnej deklaracji, złożonej organowi właściwemu do wydania pozwolenia do dnia 30 czerwca 2004 r., że źródła będą użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r., a czas ich użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. nie przekroczy 20 000 godzin, eksploatowanych po dniu 31 grudnia 2015 r., a jeżeli deklaracja dotyczyła części źródła - to dla tych części eksploatowanych po dniu 31 grudnia 2015 r.
- określa załącznik nr 5 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7 i § 8.
        6. Standardy emisyjne dla:
1) dużych źródeł będących źródłami nowymi,
2) dużych źródeł będących źródłami istniejącymi, które zostały oddane do użytkowania przed
    dniem 29 marca 1990 r., dla których prowadzący takie źródła zobowiązali się w pisemnej
    deklaracji, złożonej organowi właściwemu do wydania pozwolenia do dnia 30 czerwca
    2004 r., że źródła będą użytkowane nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2015 r., a czas
    ich użytkowania w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.
    nie przekroczy 20 000 godzin, eksploatowanych po dniu 31 grudnia 2015 r., a jeżeli
    deklaracja dotyczyła części źródła - to dla tych części eksploatowanych po dniu
    31 grudnia 2015 r.,
3) źródeł, o których mowa w art. 146a ust. 1 ustawy, eksploatowanych po dniu
    31 grudnia 2023 r. lub po wykorzystaniu limitu czasu użytkowania odpowiednio 17 500
    godzin albo 32 000 godzin, mimo złożenia przez prowadzących takie źródła pisemnej
    deklaracji, o której mowa w art. 146a ust. 1 ustawy
- określa załącznik nr 6 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 7 i § 8.

        § 7. 1. Standardy emisyjne dla źródła, do którego stosuje się pierwszą, drugą albo trzecią zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, stanowi średnia obliczona ze standardów emisyjnych dla każdej części źródła, ważona względem nominalnej mocy cieplnej tych części źródła.
        2. Standardy emisyjne dla każdej części źródła, o którym mowa w ust. 1, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6, § 8 i § 9, odpowiadające całkowitej nominalnej mocy cieplnej źródła, o której mowa w art. 157a ust. 2 ustawy.
        3. W przypadku źródła, do którego stosuje się pierwszą, drugą albo trzecią zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, nominalnej mocy cieplnej źródła odpowiada całkowita nominalna moc cieplna tego źródła.

        § 8. 1. Standardy emisyjne dla źródła wielopaliwowego, w którym są spalane jednocześnie co najmniej dwa rodzaje paliw, stanowi średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w 6, odpowiadających poszczególnym paliwom i nominalnej mocy cieplnej źródła, ważona względem mocy cieplnej ze spalania tych paliw.
        2. Standardy emisyjne dla źródła wielopaliwowego, w którym są spalane na przemian co najmniej dwa rodzaje paliw, stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła i spalanemu rodzajowi paliwa.
        3. Standardy emisyjne dla źródła istniejącego, o którym mowa w § 6 ust. 1-4, będącego źródłem wielopaliwowym, w którym są spalane lub współspalane razem z innymi paliwami pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu, w którym jest prowadzony ten proces:
1) jeżeli moc cieplna ze spalania paliwa dominującego wynosi co najmniej 50% mocy cieplnej
    ze spalania wszystkich paliw - stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6
    ust. 1-4, odpowiadające temu paliwu i nominalnej mocy cieplnej źródła;
2) jeżeli moc cieplna ze spalania paliwa dominującego wynosi mniej niż 50% mocy cieplnej
    ze spalania wszystkich paliw - ustala się w następujący sposób:
    a) od dwukrotnej najwyższej wartości standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6
        ust. 1-4, ze spalania jednego z tych paliw odejmuje się wartość najniższą
        standardu emisyjnego, następnie różnicę tę mnoży się przez moc cieplną ze spalania
        paliwa z najwyższym standardem emisyjnym, a jeżeli są spalane dwa paliwa
        z najwyższym standardem emisyjnym, różnicę tę mnoży się przez wyższą moc cieplną
        ze spalania tych dwóch paliw,
    b) standard emisyjny, o którym mowa w § 6 ust. 1-4. ze spalania paliw, poza paliwem
        z najwyższym standardem emisyjnym dla źródła, mnoży się przez moc cieplną z ich
        spalania,
    c) sumę wartości ustalonych w sposób, o którym mowa w lit. a i b, dzieli się przez moc
        cieplną ze spalania wszystkich paliw.
        4. W przypadku źródeł istniejących, o których mowa w § 6 ust. 1-4, będących źródłami wielopaliwowymi, z wyjątkiem turbin gazowych i silników, zamiast standardów emisyjnych określonych zgodnie z ust. 1 i 3 mogą być stosowane następujące standardy emisyjne dwutlenku siarki:
1) 1000 mg/m³_u, uśrednione dla źródeł wielopaliwowych, w których razem z innymi paliwami
    są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu,
    w którym jest prowadzony ten proces - dla źródeł, dla których pozwolenie na budowę
    wydano przed dniem 27 listopada 2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia
    został złożony przed tym dniem, i które zostały oddane do użytkowania nie później niż
    do dnia 27 listopada 2003 r.;
2) 600 mg/m³_u, uśrednione dla źródeł wielopaliwowych, w których razem z innymi paliwami
    są spalane pozostałości z procesu przerobu ropy naftowej, na potrzeby zakładu,
    w którym jest prowadzony ten proces - dla źródeł innych niż określone w pkt 1.
        5. W przypadku źródła wielopaliwowego, do którego stosuje się pierwszą, drugą albo trzecią zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, standardy emisyjne, o których mowa w ust. 1-3, ustala się dla każdego paliwa z uwzględnieniem całkowitej nominalnej mocy cieplnej źródła.

        § 9. 1. W przypadku rozbudowy dużego źródła oraz w przypadku źródła, które po rozbudowie stanie się dużym źródłem, jeżeli rozbudowa źródła istniejącego nastąpiła po dniu 31 grudnia 2015 r. albo rozbudowa dotyczy źródła nowego, standardy emisyjne dla dobudowanej części źródła stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 6, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła po rozbudowie.
        2. W przypadku wprowadzenia po dniu 31 grudnia 2015 r. w dużym źródle będącym źródłem istniejącym lub w części takiego źródła zmiany mogącej mieć negatywny wpływ na środowisko, standardy emisyjne ze zmienionego źródła istniejącego lub ze zmienionej części takiego źródła stanowią standardy emisyjne, o których mowa w § 6 ust. 6, odpowiadające nominalnej mocy cieplnej źródła po zmianie.

        § 10. 1. Dopuszcza się odstępstwo od standardu emisyjnego dwutlenku siarki dla źródła, w którym w normalnych warunkach użytkowania jest spalane paliwo o małej zawartości siarki, w przypadku wystąpienia ograniczeń w dostawach tego paliwa. Odstępstwo polega na zwiększeniu standardu emisyjnego dwutlenku siarki dla źródła o 50%, nie dłużej niż 6 miesięcy w roku kalendarzowym.
        2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do następujących źródeł szczytowych:
1) dużego źródła będącego źródłem istniejącym, w którym jest spalane paliwo stałe lub
    ciekłe, dla którego pozwolenie na budowę wydano przed dniem 27 listopada 2002 r. lub
    wniosek o wydanie takiego pozwolenia został złożony przed tym dniem, i które zostało
    oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.;
2) średniego źródła będącego źródłem nowym;
3) od dnia 1 stycznia 2025 r. - średniego źródła będącego źródłem istniejącym o nominalnej
    mocy cieplnej większej niż 5 MW;
4) od dnia 1 stycznia 2030 r. - średniego źródła będącego źródłem istniejącym o nominalnej
    mocy cieplnej nie większej niż 5 MW.
        3. Przez źródło szczytowe rozumie się:
1) duże źródło, którego czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia
    krocząca z pięciu lat, wynosi nie więcej niż 1500 godzin;
2) średnie źródło będące źródłem nowym, którego czas użytkowania w roku kalendarzowym,
    liczony jako średnia krocząca z trzech lat, wynosi nie więcej niż 500 godzin;
3) średnie źródło będące źródłem istniejącym o nominalnej mocy cieplnej większej niż 5 MW,
    którego czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia krocząca z pięciu
    lat, wynosi:
        a) do dnia 31 grudnia 2024 r. - nie więcej niż 1500 godzin,
        b) od dnia 1 stycznia 2025 r. - nie więcej niż 500 godzin, a jeżeli jest to źródło
            służące wyłącznie do wytwarzania ciepła w razie wystąpienia nadzwyczajnie
            niskich temperatur, nie więcej niż 1000 godzin;
4) średnie źródło będące źródłem istniejącym o nominalnej mocy cieplnej nie większej
    niż 5 MW, którego czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia krocząca
    z pięciu lat, wynosi:
    a) do dnia 31 grudnia 2029 r. - nie więcej niż 1500 godzin,
    b) od dnia 1 stycznia 2030 r. - nie więcej niż 500 godzin, a jeżeli jest to źródło
        służące wyłącznie do wytwarzania ciepła w razie wystąpienia nadzwyczajnie niskich
        temperatur, nie więcej niż 1000 godzin.
        4. W przypadku źródła, do którego stosuje się pierwszą, drugą albo trzecią zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się także do części dużego źródła i średniego źródła, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, odprowadzającej gazy odlotowe jednym lub więcej niż jednym osobnym przewodem wspólnego komina, której czas użytkowania w roku kalendarzowym, liczony jako średnia krocząca odpowiednio z pięciu lat albo z trzech lat, wynosi nie więcej niż odpowiednio 1500 godzin albo 500 godzin.
        5. Jeżeli źródło w czasie eksploatacji zostanie przestawione na warunki pracy źródła szczytowego, dla którego czas użytkowania w roku kalendarzowym będzie ograniczony do limitu czasu użytkowania określonego w ust. 3, w pierwszych latach jego eksploatacji w tych warunkach roczny limit czasu użytkowania nie jest sprawdzany przez liczenie średniej kroczącej z czasów użytkowania źródła w poszczególnych latach, lecz w sposób następujący:
1) w drugim roku eksploatacji źródła jako źródła szczytowego - na podstawie czasu
    użytkowania w roku poprzednim;
2) w trzecim roku eksploatacji źródła jako źródła szczytowego - na podstawie średniej
    arytmetycznej z czasów użytkowania w dwóch poprzednich latach;
3) w czwartym roku eksploatacji źródła jako źródła szczytowego - na podstawie średniej
    arytmetycznej z czasów użytkowania w trzech poprzednich latach;
4) w piątym roku eksploatacji źródła jako źródła szczytowego - na podstawie odpowiednio
    średniej arytmetycznej z czasów użytkowania w czterech albo w trzech poprzednich
    latach;
5) w szóstym roku eksploatacji źródła jako źródła szczytowego i w latach następnych -
    na podstawie odpowiednio średniej kroczącej z pięciu lat albo z trzech lat.
        6. Przepisy ust. 5 stosuje się odpowiednio do źródła szczytowego, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, którego czas użytkowania w roku kalendarzowym zostanie zmniejszony z wartości określonej w ust. 3 pkt 3 lit. a do wartości określonej w ust. 3 pkt 3 lit. b, oraz do źródła szczytowego, o którym mowa w ust. 3 pkt 4, którego czas użytkowania w roku kalendarzowym zostanie zmniejszony z wartości określonej w ust. 3 pkt 4 lit. a do wartości określonej w ust. 3 pkt 4 lit. b.
        7. Dopuszcza się odstępstwo od standardów emisyjnych dla źródła, w którym w normalnych warunkach użytkowania jest spalane wyłącznie paliwo gazowe, w przypadku wystąpienia nagłej przerwy w dostawie tego paliwa i spalania w tym źródle paliw innych niż gazowe, jeżeli spalanie tych paliw wymagałoby stosowania urządzeń ograniczających emisję. Odstępstwo od standardów emisyjnych określonych dla tych paliw i źródła polega na zwiększeniu tych standardów o 100%, nie dłużej niż 10 dni w roku kalendarzowym.
        8. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 7, prowadzący źródło przekazuje informację organowi właściwemu do wydania pozwolenia, a jeżeli jest to źródło wymagające zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 ustawy - ministrowi właściwemu do spraw klimatu, w ciągu 24 godzin od chwili wystąpienia ograniczeń w dostawach paliwa o małej zawartości siarki albo nagłej przerwy w dostawie paliwa gazowego.

        § 11. 1. W przypadku źródła szczytowego będącego średnim źródłem, o którym mowa w § 10 ust. 3 pkt 2, nie stosuje się przepisu § 6 ust. 5 pkt 1. Jeżeli jest to źródło opalane paliwem stałym, to stosuje się do niego standard emisyjny pyłu, który wynosi 100 mg/m3u.
        2. W przypadku źródła szczytowego będącego średnim źródłem, o którym mowa w § 10 ust. 3 pkt 3 lit. b, od dnia 1 stycznia 2025 r. stosuje się standardy emisyjne obowiązujące dla tego źródła w dniu 31 grudnia 2024 r.
        3. W przypadku źródła szczytowego będącego średnim źródłem, o którym mowa w § 10 ust. 3 pkt 4 lit. b, od dnia 1 stycznia 2030 r. stosuje się standardy emisyjne obowiązujące dla tego źródła w dniu 31 grudnia 2029 r.

        § 12. 1. Standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6, nie stosuje się do turbin gazowych i silników gazowych eksploatowanych awaryjnie, których czas użytkowania w roku kalendarzowym wynosi mniej niż 500 godzin.
        2. Prowadzący źródło, o którym mowa w ust. 1, przedkłada co roku organowi właściwemu do wydania pozwolenia, w terminie 2 miesięcy od zakończenia roku kalendarzowego, dane dotyczące czasu użytkowania źródła w poprzednim roku kalendarzowym.

        § 13. 1. Standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli:
1) dla źródeł, do których nie stosuje się pierwszej albo trzeciej zasady łączenia,
    o których mowa w art. 157a ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy, odprowadzających gazy odlotowe
    do powietrza przez wspólny komin - stężenie substancji w gazach odlotowych we wspólnym
    kominie lub średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych z różnych
    źródeł do wspólnego komina ważone względem mocy cieplnej nie przekroczy średniej
    obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 2-4, dla źródeł
    pracujących w tym samym czasie, ważonej względem ich nominalnej mocy cieplnej;
2) dla źródła, do którego stosuje się pierwszą albo trzecią zasadę łączenia, o których
    mowa w art. 157a ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy - stężenie substancji w gazach odlotowych
    we wspólnym kominie lub średnie stężenie substancji w gazach odlotowych odprowadzanych
    z różnych części źródła do wspólnego komina ważone względem mocy cieplnej
    nie przekroczy średniej obliczonej ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6
    ust. 1, 5 albo 6, dla części źródła pracujących w tym samym czasie, ważonej względem
    ich nominalnej mocy cieplnej.
        2. Przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:
1) źródeł, do których stosuje się drugą albo trzecią zasadę łączenia, o których mowa
    w art. 157a ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy, odprowadzających gazy odlotowe do powietrza
    przez różne kominy;
2) gdy jednym kominem są odprowadzane do powietrza gazy odlotowe ze średnich źródeł,
    do których ma zastosowanie trzecia zasada łączenia, o której mowa w art. 157a ust. 2
    pkt 3 ustawy, i takich, do których ta zasada nie ma zastosowania.
        3. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli - w odniesieniu do czasu użytkowania źródła w roku kalendarzowym - są spełnione jednocześnie następujące warunki:
1) żadna z zatwierdzonych średnich miesięcznych wartości stężeń substancji nie przekracza
    standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6;
2) żadna z zatwierdzonych średnich dobowych wartości stężeń substancji nie przekracza 110%
    standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6;
3) w przypadku źródeł składających się wyłącznie z kotłów, w których jest spalany węgiel,
    o nominalnej mocy cieplnej mniejszej niż 50 MW, żadna z zatwierdzonych średnich
    dobowych wartości stężeń substancji nie przekracza 150% standardów emisyjnych,
    o których mowa w § 6 ust. 1 i 6;
4) 95% wszystkich zatwierdzonych średnich jednogodzinnych wartości stężeń substancji
    w ciągu roku kalendarzowego nie przekracza 200% standardów emisyjnych, o których mowa
    w § 6 ust. 1 i 6.
        4. Zatwierdzone średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 3, ustala się w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 148 ust. 1 ustawy.
        5. W przypadku prowadzenia ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji w trakcie pracy źródła lub części źródła, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, standard emisyjny uznaje się za dotrzymany, jeżeli są spełnione warunki określone w ust. 3, z tym że wielkościami, które nie mogą być przekroczone, są odpowiednio:
1) średnia obliczona ze standardów emisyjnych, o których mowa w § 6 ust. 1 i 6, ważona
    względem nominalnej mocy cieplnej części tego źródła;
2) 110%, 150% lub 200% średniej, o której mowa w pkt 1.
        6. W przypadku wystąpienia przerw w prowadzeniu ciągłych pomiarów wielkości emisji substancji, warunki uznawania standardów emisyjnych za dotrzymane, określone w ust. 3 i 5, sprawdza się, przyjmując za wymienione w tych przepisach średnie wielkości emisji substancji w okresach tych przerw średnie wielkości emisji substancji w okresie poprzedzającym przerwę równym okresowi przerwy lub wielkości emisji substancji wyznaczone innymi metodami określonymi w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym.
        7. Średnie wartości stężeń substancji, o których mowa w ust. 3 pkt 1-3, oblicza się z jednogodzinnych średnich wartości stężeń substancji, z tym że w obliczeniach nie uwzględnia się okresów rozruchu i wyłączania źródła oraz okresów pracy źródła z niesprawnymi urządzeniami ochronnymi ograniczającymi emisję i przerw w dostawach odpowiedniej jakości i rodzaju paliwa, o których mowa w § 10 ust. 1 i 7 oraz w § 14 ust. 2 i 3.
        8. Przepisy ust. 3-7 stosuje się do źródeł, o których mowa w § 5 pkt 10 i 11, oraz do turbin gazowych, dla których nie określa się standardów emisyjnych, jeżeli dopuszczalne wielkości emisji w warunkach ich normalnego funkcjonowania zostały wyrażone w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym w mg/m3u, z tym że jako standardy emisyjne przyjmuje się określone w pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo w pozwoleniu zintegrowanym dopuszczalne wielkości emisji w warunkach normalnego funkcjonowania tych źródeł i turbin gazowych.
        9. Dla dużych źródeł, w których jest spalane lokalne paliwo stałe, w przypadku gdy zawartość siarki w tym paliwie nie pozwala na dotrzymanie standardu emisyjnego, o którym mowa w § 6 ust. 1 i 6, dotyczącego dwutlenku siarki, a prowadzący źródło przedłożył organowi właściwemu do wydania pozwolenia analizę zawierającą techniczne uzasadnienie niewykonalności dotrzymania standardu emisyjnego dwutlenku siarki, standard emisyjny tej substancji uznaje się za dotrzymany, jeżeli stopień odsiarczania wynosi co najmniej:
1) dla źródeł istniejących, dla których pierwsze pozwolenie na budowę wydano przed dniem
    27 listopada 2002 r. lub wniosek o wydanie takiego pozwolenia złożono przed tym dniem,
    i które zostały oddane do użytkowania nie później niż w dniu 27 listopada 2003 r.:
    a) 80% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW
        i nie większej niż 100 MW,
    b) 90% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 100 MW i nie
        większej niż 300 MW,
    c) 96% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW,
        z tym że dla źródeł istniejących opalanych łupkiem bitumicznym minimalny stopień
        odsiarczania wynosi 95%;
2) dla źródeł istniejących innych niż wymienione w pkt 1:
    a) 92% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW
        i nie większej niż 300 MW,
    b) 96% - dla źródeł istniejących o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW;
3) dla źródeł nowych:
    a) 93% - dla źródeł nowych o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW
        i nie większej niż 300 MW,
    b) 97% - dla źródeł nowych o nominalnej mocy cieplnej większej niż 300 MW.
        10. W przypadku ustalania wymaganego stopnia odsiarczania dla dużych źródeł stosuje się pierwszą lub drugą zasadę łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy.
        11. W przypadku prowadzenia okresowych pomiarów wielkości emisji substancji, standardy emisyjne uznaje się za dotrzymane, jeżeli średnie wartości uzyskane w wyniku pomiaru nie przekraczają tych standardów. W takim przypadku przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio.
        12. Wymagany stopień odsiarczania dla źródeł uznaje się za dotrzymany, jeżeli średni stopień odsiarczania odniesiony do miesiąca kalendarzowego nie przekracza wartości określonej w ust. 9. W takim przypadku przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio.

        § 14. 1. W przypadku wystąpienia zakłóceń w pracy urządzeń ochronnych ograniczających emisję powodujących, że średnia dobowa wielkość emisji substancji przekracza standard emisyjny o więcej niż 30%, oraz braku możliwości przywrócenia normalnych warunków użytkowania źródła w ciągu 24 godzin, prowadzący źródło ogranicza lub wstrzymuje pracę źródła lub stosuje paliwo, którego spalanie nie spowoduje przekroczenia standardów emisyjnych o więcej niż 30%, oraz możliwie jak najszybciej, lecz nie później niż w ciągu 48 godzin od momentu wystąpienia zakłóceń, przekazuje informację o zakłóceniach wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska.
        2. Łączny czas pracy źródła z niesprawnymi urządzeniami ochronnymi ograniczającymi emisję do powietrza nie może przekroczyć 120 godzin w ciągu każdego okresu dwunastomiesięcznego.
        3. Dopuszcza się zwiększenie z 24 godzin i 120 godzin, o których mowa w ust. 1 i 2, ale nie więcej niż odpowiednio do 72 godzin i 300 godzin, w przypadkach uzasadnionych nadrzędną koniecznością utrzymania dostaw energii lub koniecznością zastąpienia źródła, w którym nastąpiło zakłócenie w pracy urządzeń ochronnych ograniczających emisję, przez inne źródło, którego użytkowanie spowodowałoby ogólny wzrost wielkości emisji substancji.

        § 15. Informacje i dane, o których mowa w:
1) § 10 ust. 8 oraz § 14 ust. 1, ze wskazaniem co najmniej rodzaju i lokalizacji źródła
    oraz prowadzącego źródło, rodzaju substancji, której standard emisyjny nie został
    dotrzymany, czasu wystąpienia zdarzenia i przewidywanego okresu jego trwania,
2) § 12 ust. 2, ze wskazaniem rodzaju i lokalizacji źródła, prowadzącego źródło oraz czasu
    użytkowania źródła w roku kalendarzowym
- przekazuje się w formie pisemnej, w postaci papierowej albo elektronicznej.

        § 16. 1. Gazy odlotowe ze źródeł wprowadza się do powietrza w sposób kontrolowany za pomocą komina o co najmniej jednym przewodzie kominowym, którego wysokość jest ustalana w taki sposób, aby chronić zdrowie ludzi oraz środowisko.
        2. W przypadku gdy nie są dotrzymane standardy emisyjne, o których mowa w niniejszym rozdziale, stosuje się urządzenia ochronne ograniczające emisję.